بسم الله الرحمن الرحیم

باز هم پرچم عزای توراافراشتیم ودرسوگ توسیه پوشیم.این پرچم عزا ولباس مشکی مارابه یادکربلاوعاشورامی اندازد،به یاد حماسه وشهادت، به یادعدالت وشجاعت، به یادمدینه وکوفه وکربلا، به یادنماز،نیایش ،اشک،سجاده ،قران،جهاد،امربه معروف ونهی ازمنکروتولی وتری.توبرای تشنگان حقیقت،سیراب کننده ی جان والهام بخش ایمانی. ای حسین مظلوم

هنوز هم درجان ما،علقمه ی عطش جاری است وماتشنه ی فراتیم.دل های مایک (حسینیه )ی پرشوراست وخانه هایمان (تل زینبیه)وجبهه هایمان (قتلگاه).درحسینیه دل هایمان،مرغ های محبت سینه می زنندواشک های یتیمان،درخرابه ی چشممان بی قراری می کنند.سینه های ماتکیه ای قدیمی است که باکتیبه های اشعار(محتشم)سیه پوش است.درآن باکلید(یاحسین)باز می شودوزمین ان بااشک مژگان چشم،آب وجارومی شود.مادل های خودراوقف توکرده ایم،یاحسین توخودت این وقف نامه راامضاکرده ای.برایاین ادعا،خیلی سندوشاهد داریم.اینکه شوق کربلادردل وشورشهادت درسرداریم،اینکه هیچ روزی بی یادتوبرمانمی گذردوهیچ مجلس ومحفلی بدون سلام برتوشکل نمی گیردوهیچ امربه معروف ونهی ازمنکرجزباالهام ازقیام توانجام نمی یابد.اینکه تربت توزینت سجاده های ما است ،اینکه اشک عزای تو،شستشودهنده ی چشم وچهره ی گناهکارماست.

اینکه انقلاب اسلامی ما(حسینی)بودودرسال های دفاع مقدس،به عشق تووکربلایت درجبهه هاحاضرمیشدیم وشهیدوجانبازمی دادیموفدامی شدیم،واین گوشه ای ازاسنادومدارک است.مادرپاسخ به ندای(هل من ناصر)تو،به عزصه های خون وشهادت می شتافتیم.

(درسی که از عاشورا،آموخته ایم این بود         قربانی راه دین،فرزندوپدرکردیم)

ماهرچه داریم ازکربلاوعاشورااست.مانمک پرورده ی سفره ی توهستیم.ای حسین،عشق به کربلاوزیارت،یک دم اززبانمان نمی افتد.صبح هاوقتی سفره ی دعاوعزاگشوده می شود،دل وروحمان گرسنه وتشنه ی عشق می شود، ابتداچندمشت(آب بیداری)به صورت جان میزنیم،تاخواب غفلت رابشکنیم.زیارتنامه راکه می بینیم،چشم هایمان آب می افتد(السلام علیک)راکه می شنویم،بوی خوش کربلابه مشاممانمی رسد،بغض عاشوراگلویمان رامی گیرد،هوای دلمان ابری می شودوآسمان دیدگانمان بارانی.باراناشک،ماراتادریای کرامت توپیش می بردچه کنیم؟این دل،مال توست(تاکه نامت می بریم ازدیده آب آید برون...)غذای روح ماازعطای توست.