کسى که ناز مرا مى کشید مادر بود
کسى که حرف مرا مى شنید مادر بود

کسى که گنج بدستم سپرده بود پدر
کسى که رنج به پایم کشید مادر بود

کسى که شیره جان مى مکید من بودم
کسى که روح به تن مى دمید مادر بود

کسى که در دل شب از صداى گریه من
سپندوار زجا مى جهید مادر بود

کسى که خارى اگر پیش پاى من مى دید
چو غنچه جامه به تن مى درید مادر بود

کسى که دور اگر مى شدم ز دامانش
برهنه پا ز پیم مى دوید مادر بود

ز دست دشمن هستى در این سیه بازار
کسى که جان مرا مى خرید مادر بود

کنار بستر بیماریم پرستارى
که تا به صبح نمى آرمید مادر بود

بروزگار جوانى کسى که قامت او
به زیر بار محبت خمید مادر بود

کسى که در غم و اندوه و در پریشانى
به دردهاى دلم مى رسید مادر بود

گهى خشونت و تندى گهى عطوفت و مهر
نشان و مظهر بیم و امید مادر بود

گهى دعا و ثنا گاه ناله و نفرین
بهشت و دوزخ و وعد و وعید مادر بود

غرض کسى که ز دنیا و آرزوهایش
براى خاطر من دل برید مادر بود

کشید رنج ز آغاز زندگى تا مُرد
کسى که خیر ز عمرش ندید مادر بود

یکى شکسته قفس ماند و خسته مرغى زار
که از ثَرى به ثریا پرید مادر بود

چو درگذشت نگارنده با تأسف گفت
که آن براه محبت شهید مادر بود