مطالعه

به هنگام خواندن وحفظ کردن مطالب اگرقرارباشدکلیه آنچه راکه درصفحات کتاب،پلی کپی ومانندآن نوشته شده است حفظ کرده وبه خاطربسپاریم وبعدمانند ضبط صوت یااسفنجی که آب رابه خودمی گیردوهرگاه آن رافشاردهیم دوباره عین همان آب راپس میدهدعمل نمائیم:1.حجم بزرگی ازچیزهایی راکه شایدبیهوده بوده وچندان به دردمانخواهد خورد به مغزخودتحمیل کرده ایم.2.وقت بسیارزیادی را،بیش ازآنچه لازم بوده است،برای حفظمطالب تلف کرده ایم.3.درپس دادن این مطالب(به هنگام نقل یانوشتن درورقه امتحان ومانندآن)چه بساکه آنقدرمطالب حفظ شده ی غیرضروری را می آوریم که اصل موضوع درمیان آن گم می شودودرنتیجه خواننده مطلب ماویاشنونده ای که به ماگوش می دهدخسته شده وچیزی ازنوشته هایاگفته های ما دستگیرش نمی شودوکم کم علاقه اش به خواندن یاشنیدن دنباله ی مطلب کم می شودوحواسش به جاویاکاردیگری معطوف می گرددوماناچاریم به کلماتی مانندمی فهمی،گوش کن،توجه کن،هنوزاصل موضوع مانده ومانندآن،مرتب توجه وی رابه سخن خودمعطوف کنیم ودرحقیقت مرتبا با زور وادارش کنیم که به دنباله حرف ماتوجه نماید.
اگردرسرجلسه امتحان هستیم آنقدربه حواشی وذکرمطالب غیرضروری می پردازیم که ازاصل موضوع به دورمانده ویاتابخواهیم جواب اصلی رابه قضیه بدهیم وقت کم می آوریم.
4.باحفظ کلمه به کلمه مطلب درموقع بازنویسی باافتادن کلمه یاعبارتی ازآن هرچه راکه بنویسیم نامفهوم وناقص خواهدبودوچه بساکه همه زحمات مابه هدر رود.پس چه بایدکرد؟
جواب بسیارآسان است.شایدبارهاتجربه کرده باشیدکه وقتی کسی برای تعریف موضوعی آنرابسیارکش می دهدشنونده به اومی گوید:«آقاجان، این قدرکش نده،لب مطلب رابیان کن»یا«بروسراصل موضوع» یا«خلاصه اش کن»ونظیرآن.این جملات وعبارات عامیانه وساده به رشته مهمی درعلم وفن نوشتن وخواندن اشاره می کندکه عبارتست ازکلمات وعبارات اساسی(کلیدی)که خلاصه کردن وخلاصه نویسی نیزبرمبنای همین کلمات وعبارات مبتنی هستند.به طورکلی «لب مطلب»واصل موضوع درهربندیاهرصفحه ازنوشته ای اکثراچندکلمه یاچندجمله بیشترنیست ومابقی ان حشو و زائد بوده وبنابه سلیقه نویسنده می تواندبامطلب دیگری تعویض گردد.به همین علت است که وقتی ازدویاچندنفربخواهیم که یک موضوع راشرح دهندهرکدام به طریقی وبه نحوی آنرا،به اصطلاح،می پرورانندواگرچه اصل مطلب یکی باشدولی نوشته ها وگفته هادویاچندنوع ازآب درمی آید.