پندهایی حکیمانه ازلقمان

لقمان به فرزندش می گفت:پسرم دنیادریای عمیقی است که گروه بسیاری درآن غرق شدند.کشتی تودراین دریا،بایدتقوای الهی وزادوتوشه ات ایمان باشد.بادبان این کشتی توکل،ناخدای آن عقل،راهنمای آن علم وسکان آن صبراست.

درگفتاردیگری به فرزندش درآداب مسافرت چنین می گوید:پسرم هنگامی که مسافرت می کنی،اسلحه ولباس وخیمه ووسیله نوشیدن آب،ووسایل دوختن وداروهای ضروری راکه هم خودوهم همراهانت نیازمند می شوید،برادروباهمسفران درهمه چیزجزدرمعصیت الهی همراهی کن.پسرم هنگامی که باحمعی مسافرت کردی،درکارهایت باآنهامشورت کن ودرصورت آنهاتبسم نما.درزادوتوشه ات سخاوتمند باش.هنگامی که توراصدازنند،پاسخ بده واگرازتوکمک بخواهند،آنها رایاری کن.تامی توانی سکوت اختیارکن.نمازبسیاربخوان.اگرازتوگواهی به حق بطلبند،گواهی ده.اگرازتومشورتی بخواهند،برای به دست آوردن نظرصائب کوشش کن وبدون اندیشه وتامل کافی پاسخ مگووتمام نیروی تفکرت رابرای جواب مشورت به کاربگیرکه هرکس درپاسخ مشورت خالص ترین نظرخودرااظهارنکند،خداوندنعمت تشخیص اندیشه راازاو می گیرد.هنگامی که ببینی همراهان تودرتکاپوهستندوتلاش می کنند،باآنهابه تلاش برخیز.دستور کسی راکه ازتوبزرگتر است بشنو.به تقاضای مشروع آنهاهمیشه جواب مثبت بده.

دوپنددیگرازلقمان

1.فرزندم،اگردرباره مرگ،شک داری،پس اگرمی توانی، خواب راازخوددور کن ونخواب؛درحالی که چنین توانایی رانداری.اگردربرانگیخته شدن روزقیامت،شک وتردیدداری،پس بیداری رااز خوددور کن؛درحالی که چنین نتوانی.پس جان تودردست دیگری است وخواب مثل مرگ است وبیداری بعدازخواب مانندبرانگیخته شدن بعدازمرگ است.

پسرم، هرگزنادان رارسول خودقرارمده واگرعاقل حکیمی رابرای این منظورنیافتی،پس خودرسول خویش باش.

پسرکم، هرگاه زمان نماز فرارسید،تاخیرش مینداز؛چراکه نماز(همانند)قرضی برعهده توست، ونمازرابه جماعت بخوان...»

2.فرزندم،مردم پیش ازتواموالی برای فرزندانشان جمع کرده اند،نه آن اموال جمع شده مانده ونه فرزندانشان.توبنده ای مستاجری که ماموربه عمل وگرفتن پاداش هستی.پس کارخودراخوب انجام بده وپاداش راکامل بگیر.دنیارامثل پلی قراربده که برروی نهری است که ازآن می گذری ودیگرتوجهی به آن نداری.

تودرقیامت درپیشگاه خداوندازچهارچیزبازخواست می شوی:ازجوانی ات که درچه راهی گذراندی، ازعمرت که درچه فناکردی،مالت که چگونه کسب ودرچه راهی صرف کردی؛پس جوابی برای آنها پیداکن.